گاهی فراتر از آنچه که هست بیاندیش

به سراغ من اگر می آیید پشت هیچستام

پشت هیچستان جایی است

پشت هیچستان رگ ها ، پر قاصدهایی است.

که خبر می آرند ، از گل واشده دور ترین بوته خاک

روی شن ها هم ، نقش های سم اسبان سواران ظریفی که صبح

به سر تپه ی معراج شقایق رفتند.

آدم اینجا تنهاست.

و در این تنهایی ، سایه ی نارونی تا ابدیت جاریست.

گاهی فراتر از آنچه که هست بیاندیش...

در فلق بود که پرسید سوار

آسمان مکثی کرد

رهگذر شاخه نوری که لب داشت به تاریکی شن ها بخشید

و به انگشت نشان داد سپیداری گفت :

نرسیده به درخت

کوچه باغی است که از خواب خدا سبز تر است

دو قدم مانده به گل

پای فواره جاوید اساطیر زمین می مانی

و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد

کودکی می بینی

رفته از کاج بلندی بالا ، جوجه بر دارد از لانه نور

و از او می پرسی

خانه دوست کجاست!!!

گاهی فراتر از آنچه که هست بیاندیش...

گاهی باید نبخشید کسی را که بار ها او را بخشیدی و نفهمیدتا این بار در آرزوی بخشش تو باشد.گاهی نباید صبر کرد ، باید رها کردو رفت تا بدانند اگر ماندی رفتن را بلد بوده ای.گاهی بر سر کارهایی که برای دیگران انجام می دهی باید منت گذاشت تا آنرا کم اهمیت ندانند.گاهی باید بد بود برای کسی که فرق خوب بودنت را نمی داند.و گاهی باید به آدم ها رفتن را متذکر شد.آدم ها همیشه نمی مانند یکجا در را باز می کنند و برای همیشه می روند گاهی فراتر از آنچه که هست بیاندیش...